3. Hudeybiye Antlaşması ve Mekke’nin Fethi

Mekkeli müşrikler ne yaptılarsa İslam dininin yayılmasını engelleyememişlerdi. Yaptıkları akıl almaz baskı ve

işkencelere rağmen Müslüman olanları dinlerinden, inançlarından vazgeçirememişlerdi. Üstelik Müslümanların

Mekke’den hicret etmelerine de engel olamamışlardı. Bu, onlar için büyük sorunlara yol açabilecek tehlikeli

bir gelişmeydi. Çünkü Medine, Mekkelilerin Şam ticaret yolu üzerindeydi. Buranın Müslümanların eline geçmesi,

Mekkelilerin ticaret güvenliği için tehlikeydi. Ayrıca İslamiyetin Medine’de yayılması, Müslümanların güçlenmesi

müşriklerin varlığı için büyük bir tehdit oluşturacaktı. Bütün bu nedenlerle Mekkeli müşrikler, İslam’ı ve

Müslümanları yok etmeyi planlıyorlardı.

Mekkeli müşrikler, 624 yılında yaklaşık 1.000 kişilik bir ordu hazırlayıp Medine’ye doğru harekete geçtiler.

Müslümanlar da 300 kadar kişiyle onları Bedir mevkiinde karşıladılar. Burada yapılan savaş Müslümanlar lehine

sonuçlandı. Müşriklerden 70 kişi öldürüldü, 70 kişi de esir alındı. Müslümanlar ise 14 şehit verdiler. Bu savaş,

Müslümanların kazandığı ilk büyük askerî başarı oldu. Ayrıca Bedir zaferi, Müslümanların siyasi bir güç olduğunu

kanıtladı. Bu savaş, Müslümanların kendine daha çok güvenmelerini de sağladı.

Bedir’de yenilgiye uğrayan Mekkeli müşrikler, İslam’ı yok etme amaçlarından vazgeçmediler. Hem bu amaçlarını

gerçekleştirmek hem de Bedir yenilgisinin intikamını almak için 625 yılında yaklaşık 3.000 kişilik bir orduyla

Medine’ye doğru harekete geçtiler. Bunu haber alan Peygamber Efendimiz (s.a.v.), savaşta izlenecek yöntem

hakkında ashabıyla görüş alışverişinde bulundu. Allah Resulü (s.a.v.) ve bazı sahabiler, şehirde kalıp savunma

savaşı yapmaktan yanaydılar. Ancak özellikle Bedir Savaşı’na katılmayan gençlerin de aralarında olduğu çoğunluk,

düşmanı dışarıda karşılayıp meydan savaşı yapılması fikrini savundu. Hz. Peygamber (s.a.v.) kendi fikrini

değil, çoğunluğun görüşünü uyguladı.

Hz. Peygamber (s.a.v.), düşmanı şehir dışında karşılamak için yaklaşık 1.000 kişilik bir kuvvetle Uhud

mevkiine geldi. Daha sonra münafıklar ayrılınca bu sayı 700’e kadar düştü. Resulullah (s.a.v.), Uhud Dağı’nın

stratejik noktasında bulunan Ayneyn geçidine 50 kişilik okçu birliği yerleştirdi. Onlara, ne olursa olsunkendisinin talimatı olmadan kesinlikle yerlerinden

ayrılmamalarını sıkı sıkıya tembihledi. Savaş, önce

Müslümanların lehine devam etti. Müslümanlar,

nasıl olsa savaşı kazandık, düşüncesine kapıldılar.

Bu düşünce içerisinde olan Ayneyn geçidindeki

okçuların da tamamına yakın bir kısmı yerlerini terk

etti. Bunu gören Halid b. Velid komutasında bir

grup müşrik askeri, Müslümanlara arkadan saldırdı.

İslam ordusu panik içinde dağılmaya başladı.

Bu esnada Sevgili Peygamberimiz (s.a.v.) de

yaralandı. Efendimiz’in (s.a.v.) mübarek dişi kırıldı,

yüzü kanlar içinde kaldı. Savaşı kazandığını düşünen Mekkeli müşrikler savaş meydanından ayrıldılar. Ancak

daha sonra tekrar toparlanan Müslümanlar, Mekkelilerin peşinden gittilerse de müşrikler tekrar savaşmaya

cesaret edemediler. Uhud Savaşı’nda, aralarında Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) amcası Hz. Hamza’nın (r.a.) da

bulunduğu 70 kadar Müslüman şehit oldu.